گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

آتش عشق مرا سوزانده      خاک غربت به سرم بنشانده

واژه ی درد به دردم نرسید      صبر ایوب به صبرم نرسید

صبر زانو زده در محضر من     عشق مدیون من و مادر من

کربلا اوج مصیبت هایم       دادم از دست همه گل هایم

آسمان گریه کند بر حالم      هی بسوزد به من و احوالم

دشمن پست و لعینم ز پی است      شاهد غربت من کعبه نی است

روزها شد شب ظلمانی من      سنگ شد زائر پیشانی من

حق من طعنه و دشنام نبود      سنگباران ز سر  بام نبود

تو بگو از نوک نی جرمم چیست     حق من سیلی نامحرم نیست

ای برادر بنگر چشم ترم      خولی و شهر شده همسفرم