گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

بستر شهادت

اَمَّن یُّجیبُ دور و برش فایده نداشت

امّید واری پسرش فایده نداشت

با استخوانِ در گلو و خارِ چَشم سوخت

دریا بر آتشِ جگرش فایده نداشت

از بس شکافِ ضربتِ تیغش عمیق بود

مرحم برای زخمِ سرش فایده نداشت

رخساره زرد بود و ورم داشت پیکرش

افتاده بود بال و پرش فایده نداشت

از تابِ درد پا به زمین می کشید آه

دارو به حالِ محتضرش فایده نداشت

آمد طبیب و گفت که فکرِ کفن کنید

حتی امید در نظرش فایده نداشت

از سوزِ زهر کمتر و کمتر به هوش بود

نه کاسه های دور و برش فایده نداشت

خون قطره قطره بند نمی آمد از سرش

بستند هر چه سخترش فایده نداشت

می خواست التماسِ دعا زینب  از حسین

الغوث های چشم ترش فایده نداشت

می داد هر چه شانه­ی بابا تکان چه سود

می زد صدا هرانقدرش فایده نداشت

عباس  هر چه زد به سر از غصه ای که دید

خون بر محاسنِ پدرش فایده نداشت

در پای در به گریه یتیمی به خواب رفت

هر قدر ماند منتظرش فایده نداشت