گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

چه شب ها که نکرده دوریت بیمار نوکر را

ویا از عمق خواب کربلا بیدار نوکر را

به آن وقتی که از لبهای تو شهد رطب ریزد

یقینا نخل عشقت می کشد بر دار نوکر را

تمام درد دل های مرا خود خوب میدانی

شنیدن کی بود مانند یک دیدار نوکر را

برات دوستان هیاتی امضا شد و من ، نه

از این رو گاه امضا می دهد آزار نوکر را

همیشه حسرت کرب و بلا... ، حرفی است تکراری

و این تکرار دارد می کشد هربار نوکر را

میان روضه هایت پیر گشتم تا که فهمیدم

بهم میریزد آقا واژه ی مسمار نوکر را...

(بی وفا)