گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

خــون دل حـاصـل من شد         زهـر کیــن سـاحل من شد

این غــم و بـه کی بگم که           همســرم قاتــل مــن شد

دل مــن غصــه سـر اومد          دیگــه وقــت سفــر اومد

بــرای بــردنــم امشــب           داداشــم بـا مـــادر اومد

دل مـــن از دل مــــادر             گـل مـــن از گـل مـادر

دیگــه مـن راحت شدم از             دیــدن قـاتـــل مـــادر

دل مـــن یــاری نــداری            غیــر اشــک و آه و زاری

چـی مـی شـه ای دل تنهـا            یـه کمــی طاقـت بیـاری

دل مــن افتــاده بـر تب           مـونده جون خسته بر لب

چشـم مـن مـونده به راه             عبـاس‌و حسیـن‌و زینب

دل مـن بـه شور و شینه              غــم ســرای عــالمینه

با وجـود ایـن همه غم              یــاد غــم هــای حسینه

بس کن این ناله و زاری              کـی مــی گه بابا نداری

جـــون بــابـا پسر من             عمــــو رو تنـها نذاری

پسرم با همــه احسـاس            مثــل یه بــرگ گل یاس

غم‌و غصه‌ات رو بگـو با             عمــه‌جــون‌و عمو‌عباس

یــاری کــن بـرادرم رو            نـــور چشمــون ترم رو

کربــلا بــایـد بگیــری           انتقــــام مـــــادرم رو