گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

نیمه ی ماه عشق، عشق آمد

آمد و پا به چشم دنیا زد

رحمت از آسمان سرازیر است

بارش لطف حق شده بی حد

این چه شوری است که زمین و زمان

همه گویند یا حسن مُمتد

او کریم است و با حضور او

از مُد افتاده است دست رد

مهر او هست مقصد و مقصود

و بهانه است کعبه و معبد

آمده تا امام ما باشد

واجب الاحترام ما باشد

چون قمر در فلک هویدا شد

و نگاهش قرار زهرا شد

شده نقل تمام ارض و سما

که علی شاه عشق، بابا شد

بر لبش نقش زد تبسمی و

محشری بین خانه بر پا شد

تا که یک لحظه روی او بینند

بین صدها فرشته دعوا شد

نبی از شوق صورت ماهش

هر دو چشمش مثال دریا شد

شک ندارم که او شفیع ماست

مجلس او همان بقیع ماست

هر کجا نام توست آن جایم

که تویی سر پناه و مولایم

تویی آن راه راستینی که

به صراطت قدم زند پایم

قلمم بین دستم و صبرت

شده موضوع ناب انشایم

و تصدق که سائلم آقا

و تو هستی امید فردایم

قسمت می دهم به اشک حسین

نگذاری به حشر تنهایم

ای تو تندیس درد و رنج و بلا

روضه خوان غریب کرببلا