گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

یک نفر هست پر از نور، پر از یا زینب

تک و تنهاست و در ناله که تنها زینب

به لبش هست میا آقا میا با زینب

داد از این کوفه، از این شهر، از اینجا زینب

آه از امروز ولی وای ز فردا، زینب

آخرین لحظه ی او بود دعا کرد و گریست

ظرف خونین شد و از دست رها کرد، گریست

روی خود را به سوی کربُ بلا کرد، گریست

بدنش تا به زمین خورد، صدا کرد و گریست

داشت با گریه مناجات خدا، یا زینب

عرق شرم من از آمدنت خونین است

ننگ به کوفه که هر بیعتشان ننگین است

غم صد کوچه ی بن بست، عجب سنگین است

سرم از سنگ شکسته و سرم پائین است

به من آتش زده اینجا چه کند با زینب

دارم امید که کار تو به اینجا نکشد

می کشم داغ تو تا اهل تو آن را نکشد

کار زینب به تماشا نکشد

بیا برای سر تو کار به دعوا نکشد

وای از کوفه و چشم چرانی، یا زینب

کوفه آخر ته گودال مرا گیر انداخت

دست گرمی به سویم حرمله هم تیر انداخت

به زمین ضربه ی نامرد کمانگیر انداخت

بعد بر بازوی من حلقه ی زنجیر انداخت

بعد من نوبت گودال تو، آنجا زینب

به زمین خوردم و دیدم، به زمین می افتی

بین صد حلقه ی نیزه به کمین می افتی

می کشی تیر ز پشت، از سرِ زین می افتی

سر یک شیب تو با زخم جبین می افتی

تکیه بر نیزه دهی تا که مبادا، زینب

رسمشان است که از آمدنت دم بزنند

بعد با هر دم تو ضربه به دمادم بزنند

بعد از آن دوره کنند و همه با هم بزنند

بعد بر دخترک، سیلی محکم بزنند

روی نیزه سر تو زیر قدم هات، یا زینب

**********************************************************