گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

گلشن توحید را فصل شهادت مى‏رسد

لاله آزاد مردى را طراوت مى‏رسد

اى عموى مهربانم بوى بابا مى‏دهى

از تماشاى تو کامم را حلاوت مى‏رسد

غم مخور گر سائل روى تو شد شمشیرها

کودک ایثار با دست سخاوت مى‏رسد

سنگر امید را خالى ز جانبازى مبین

این زمان رزمنده‏اى از نسل غربت مى‏رسد

اى طبیبى که کنون خود مبتلاى نیزه‏اى

غم مخور مرهم براى زخمهایت مى‏رسد

ظلمت از هر سو احاطه کرده نورت را بگو

صبر کن اى تیرگى آن ماه طلعت مى‏رسد

هردم از زخم زبانى مى‏شود پاره دلت

یا که از سر نیزه بر جسمت جراحت مى‏رسد

لاله ‏هاى سر زده از خون تو پامال شد

بر گل رخسار تو دست شرارت مى‏رسد

بعد دستانى که شد در علقمه از تن جدا

دست تیر و نیزه بر جسمت چه راحت مى‏رسد

مى‏دهم از دست تاب و سخت بى تابى کنم

چون به تاب گیسویت دست شقاوت مى‏رسد

ناله وا غربت اهل حرم را گوش کن

ارث سیلى بعد تو دیگر به عترت مى‏رسد

طفلم اما غیرت محضم مرا با خود ببر

تا نبینم بر حرم دست اسارت مى‏رسد