گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

تشنه‌ی وصالشم مهـدی خودش خوب می دونه

عشق و عاشقی رو از چشمای من اون می خونه

دارم امید که یــه صبــح جمعــه از مکه بیاد

برامـون از خوبـــی های عمــو عباس بخونه

کی میشه مهدی بیـــاد بـه دور او حلقه زنیم

به نمــاز جماعـت آقـــامــون اقتـدا کنیم

ذکر نامــش نه فقط زمیـــن و آسمان می گه

ذره ذره‌ی فلـــک الغــوث و الامـان می گه

آنقــدر محــو شـدم در جلــوات نــور او

ضـــربان قلب من یا صــاحب الزمان می گه

مــولا مهــدی روحمــه عشق منه دیـن منه

خال هاشمــی او قبـــله و آئیــــن منـــه

دنیـای بــدون مهــــدی بــرا مـن جهنمه

دیــدن جمـــال اون جنــت رنگیــن مـنه

بــردن نــام شمــا بـــردن اســم اعظمه

هر کــی دیـــده شمـا رو اون پادشاه عالمه

گفتــن مهــدی مدد به سینه ام مستی می ده

هر چــی با اسـم آقام حال می کنم بازم کمه

تو بــه  ملـــک دل مـن آقا خدایی می کنی

چون عموی خوشگلت‌مشگل گشایی می کنی

با بدیم می سازی و بازشتـی هام کنار می آی

نجفـم می بری و کــرب و بلائیــم می کنی