گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

فاطمه یعنی  که  دستِ کم خود معراج
فاطمه هم محشر است هم خود معراج!

فاطمه با  نور  بُرد  خَتمِ  رُسُل  را ...
تا  برساند   قدم قدم  خود معراج!

سِیرِ  الی اللهِ  ما که یک شبه طِی شد
صاحب دَم اوست ، فیضِ دَم خود معراج!

گریه  خودش شد عروج تا که رسیدیم...
از   اثرِ   گریه ی  نَم نَم  خود معراج!

دل حرم اللهِ ماست ، مُحترم از اوست
سینه حُسینیّه نیز  غَم  خود معراج!

ذکرِ علی عَرضه شد که  فاطمه آمد
لشگرِ حق  مرتضی ، عَلَم خود معراج!!

وای  علمدارِ  لافتی  به زمین خورد
وای قَدَش شد هلالِ خَم خود معراج!!

آیتِ  عُظمای دین ُ  خوردنِ  سیلی
لطمه زد  از  غُصّه  مُسَّلَّم  خود معراج!

روضه ی دستِ جدا  وَ  دستِ شکسته
ریخته  از  دیدنش  بِهَم  خود معراج!!

اینکه  بیفتد  عَلَم   بیفتد  علمدار
علقمه  دیگر   نَگم _  بِگم  خود معراج!!

استاد حاج حبیب نیازی