گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

با لب تشنه نگاهی پر تمنا می رود
ساحل چشمی به استقبال دریا می رود
با دعا چشم تری باشد یقیناً با شتاب
روی بال عرشیان تا عرش اعلا می رود
دلشکسته تر ز هرکس می شود خورشید و ماه
یک ستاره از مدار کهکشان تا می رود
کوثری زخمی، هراسان از شکست روزگار
غرق خواهش در پی إنّا فَتَحنا می رود
گریه های آسمان اثبات کرد این قَضْیه را
آه جانسوز یتیمان زود بالا می رود
مثل یک عاشق به پای انتظارم مانده ام
منتظر در لحظه های احتضارم مانده ام

در دلم شوق وصالت را سراسر داشتم
آرزوهای قشنگی با تو در سر داشتم
سعی کردم آنچه تو می خواستی باشم پدر
تا بگویی دختری مانند مادر داشتم
روزهای خوب من در شهر پیغمبر گذشت
هم تو بودی در کنارم، هم برادر داشتم
بارها دیدی چگونه ناز من را می خرید
از همه عالم عمویی مهربان تر داشتم
در خرابه مصرعی از زندگی ام طی شده
من که روی شانه ات بیتی محقر داشتم
آرزوهایم همه بی تو به پایان می رسد
مانده از تو یک سری، آن هم به دامان می رسد

پا به پایت با مشقت تا خرابه آمدم
بودی اما غرق غربت تا خرابه آمدم
در کنارت محترم بودم ولی در طول راه
لا به لای هتک حرمت تا خرابه آمدم
عمه دارد بر تنش از من کبودی بیشتر
خواهرت کرده حمایت تا خرابه آمدم
دختری از روی کینه چادرم را می کشید
زیر آماج حسادت تا خرابه آمدم
گرچه روی من سیاه از تازیانه ها شده
روسفیدم با رشادت تا خرابه آمدم
خواب را بر دشمنت با گریه ام کردم حرام
غیر نامت هیچکس نشنیده از من یک کلام