گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

دست و پایم کبود و چشمم تار

سینه ام بی قرار و رویم سرخ

ای گلو پاره ی بدون کفن

مثل خون لبت گلویم سرخ

**

ای شهید خدا و شاهدمن

از کجا قصه ی سفر گویم

از عروجت یه نیزه ی دشمن

یا ز سجاد محتضر گویم

**

رفتی و رفت حرمت زینب

خیمه بود و فراق و شعله و دود

این قدر گویمت که بعد از تو

روی سالم میان خیمه نبود

**

زینبت بود و لشگر نامرد

زینبت بود و کودکان و فراق

زینبت بود و نعش عریانت

زینبت بود و بوسه ی شلاق

**

عمه بودن دو دست من را بست

تا بمانم کنار طفلانت

ورنه جان می سپردم از غصه

در کنار تن پریشانت

**

عزم آن داشتم برادر جان

جان سپارم به گوشه ی گودال

چه بگویم ز غارت خیمه

کندن گوشواره و خلخال

**

زینبت بود و کوفه ی کافر

زینبت بود و ذکر یازهرا

نعره ی اسکتو زدم دیدی

با همان لحن و لهجه ی مولا

**

زینب و کوفیان حیدر کش

باورت میشود برادر جان

همره کاروان آل علی

خواهرت رفت گوشه ی زندان

**

دارم از ماجرای خود با این

بغض تلخ گلو میگویم

جان به لب آمده اگر دارم

از شب شام شوم میگویم

**

بر سر ما ز بام میبارید

سنگ و خاکستر و نگاه حرام

بر لب هیچ کس نمیدیدم

السلام علیک جز دشنام

**

از نگاه جسور نامردان

همه ی اهل بیت تو مُردند

نیزه های سر شهیدان را

وسط محمل زنان بردند

**

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید