گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

غرق اشکی و گریه می باری

شده دریا ز چشم تو جاری

 راوی روضه های کرب و بلا

 روضه ی ناشنیده ای داری

این همه گریه کرده ای بس نیست

 تا به کی نوحه و عزاداری

 بعد آن غربت و اسیری ها

 خنده روی لبت نمی آری

 از تن نیمه جان و مجروحت

 می چکد خون و لاله می کاری

رنگ و رویت چه زرد و گلگون است

به گمانم هنوز بیماری

حال تو خوب می شود آقا

عمه ات می کند پرستاری

رد اشکی که روی گونه ی توست

 یعنی اینکه ز گریه سرشاری

 شام و کوفه چه برسرت آمد

که تو از زندگانی بیزاری

محمد حسن بیات لو