گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

زیـبــــاتـــریـــن درد دل آب فــــرات در صحـــرای کـــربـــلا

گـر چه آبم , روزی امـا سوختـــم

قطــره تا دریا , سرا پــا سوخـتم

تشنــه ای آمد , لبـش را تــر کند

چاره لب ، تشنــه ای دیگر کـــند

تشنه ای آمد , که سیـــرابش کنم

مشــک خالـی داد , تا آبـــش کنم

تشنه ی آن روز مـن عباس بـــود

پاســـدار خیمــه هــای یـاس بود

خــون عبـاس علمـــدار شهـــیـد

قطره قطــره در درون من چکــید


گر چــه آبـم , آبرویــم رفته است

شادی از رگهای , جوبم رفته است

آب بــودم کربــلا , پشتم شکست

قایق امیــد من , بـر گل نشــست

حال ، از اکبـر خجـــالت میکشــم

از علــی اصغـــر خـجالت میکشم

از رقیـه از ربـــاب و از حســـین

من ز زینب هم خجالت میکـشم