ملائک را خدا گفتا عجب صبریست زینب را
ملائک را خدا گفتا عجب صبریست زینب را
قضاوت با قضا گفتا عجب صبریست زینب را
به پیش چشم آدم شد مجسم روز عاشورا
که آدم بارها گفتا عجب صبریست زینب را
به گوش نوح دریا دل طنین افکند آوایی
که طوفان بلا گفتا عجب صبریست زینب را
در آتش تا قدم بگذاشت از امر خداوندی
خلیل مقتدی گفتا عجب صبریست زینب را
حدیث صبر او را تا به موسی گفت جبرائیل
به هنگام دعا گفتا عجب صبریست زینب را
کتاب استقامت را مسیحا خواند از حیرت
به مریم از وفا گفتا عجب صبریست زینب را
قدم زد تا به عالم زینت دامان اَب ، جبریل
به ختم الانبیاء گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامیکه درپهلوی زهرا را شکست ازکین
علی مرتضی گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامی که منشق گشت فرق ساقی کوثر
امام مجتبی گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامی که با لَخت جگر شد روبرو از دل
عزیز مصطفی گفتا عجب صبریست زینب را
حسین ابن علی تا خیمه زد در دشت بی آبی
مِیِ قالُوا بَلی گفتا عجب صبریست زینب را
شنید از اکبرش تا نعره ی الله اکبر را
بلا در کربلا گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامیکه در خون قاسم او دست و پا می زد
نوای نینوا گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامی که دست از پیکر سقا جدا گردید
صدایی دلربا گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامیکه حلق اصغرش را تیر می بوسید
بخود خون خدا گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامیکه می بوسید رگ های گلو خنجر
به شمر بی حیا گفتا عجب صبریست زینب را
به هنگامیکه زد دشمن به نیزه هیجده سررا
سر ازتن جدا گفتا عجب صبریست زینب را
سه ساله با سر بابا به آه و ناله و افغان
در آن شب بارها گفتا عجب صبریست زینب را
