گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

خانه ام را سوختند و سوخت جانم ، چون علی

ظـالـمـان بـستـند مـحکـم بـازوانـم ، چون علی

پـابــرهـنـه ، سـربـرهنـه ، بی عبـا ، درکـوچـه ها

می کشاندند و پر از خون شد دهانم ، چون علی

حـرمت سـبط پـیمبـر پیشکش ، بـر پیری ام

لحظه ای مهلت ندادند و امانم ، چون علی

او سوار اسب خود می تاخت ، من هم در پی اش

دست بسته ، خسته و گریان ، دوانم ، چون علی

جرم من بر شرع ماندن ، راستگویی ، عصمتست

مـن حـریف خـار چشم و استخـوانم ، چون علی

آه ، ای مادر چه دردی داشت سیلی خوردنم؟

قفـل شـد از فرط این سیلی زبانم ، چون علی

سر اگر افکنده ام ، از شرم یا از ترس نیست

نــای اِســتــادن نــدارد زانــوانـم ،چون علی

اهـل بـیـتـم در هـراس و حـرمـتم ضایـع شده

در عذاب ازچشم های این و آنم ، چون علی

حق یـک نـعلـیـن پـوشـیـدن نـدارم ای خـدا

کاش می شد لااقل تنها نمانم ، چون علی