گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

پدرم کرده دعا پیرغلامت بشوم

یا جوانمرگ ، شهیدِ سر راهت بشوم

مادرم خواسته از مادرتان بعد نماز

تا نفس هست فقط خرج عزایت بشوم

کیمیایی ست عجب روضه ی جانسوز حسین

مددی صاحب عزا تعزیه دارت بشوم

کوچه کوچه بزنم حب تو را جار و سپس

از روی بام پریشان فراقت بشوم

کاش میشد گِل تقدیرم عوض گردد تا

ظهر عاشور سیاهیِ سپاهت بشوم

رخصت خیمه ی خود را بده تا مثل زهیر

متحول شده از فیض وصالت بشوم

مثل حر توبه ی من را بپذیر و بخرم

که رها از قفس و بند اسارت بشوم

گوشه چشمی که شبیه وهب نصرانی

من مسلمان شده ی طرز نگاهت بشوم

وسط معرکه مجنون بشوم چون عابس

پیرُهن پاره کنم مست ز جامت بشوم

قاسم ابن الحسنی قد بکشم پای غمت

زیر بار محنت خوش قد و قامت بشوم

مثل شهزاده علی در صف میدان جهاد

با لب تشنه اذان گوی نمازت بشوم

یک سه شعبه ز کمان آید و چون طفل رباب

عاقبت با گلوی پاره فدایت بشوم

سر من باشد و دامان تو چون جون سیاه

بین آغوش تو نائل به شهادت بشوم

گوشه ای از حرمت خاک شوم مثل حبیب

من هم همسایه ی نزدیک مزارت بشوم

حضرت عشق به آمال دلم خرده مگیر

من به قربان سر نیزه سوارت بشوم

بشکند گردنم اما نرسد روزی که

لکه ی ننگ شما باشم و بارت بشوم