گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

نامـــت انـیـس این دل زنــــدانــی من است

نـــــیمه شب آمــدم که نــبــیــنــــی رخ مرا

بـــــار‌ گــنــاه عـــلـــت پـــنـــهانی من است

از خود بریده‌ام به تــو نــزدیــک تـــر شوم

این لحظه‌ها که خلوت روحــــانی من است

در خــلــوتــم همــیــشـه کـلـنـجـار مـی‌روم

می‌گویم این چه وضع مسلمانی من است؟!

کـــاری بــکـن کـه رو نـزم بر کـسـی بــیا...

چـیــزی بــده کــه رزق سـلیمانی من است

از ســفــره‌ی تــو مـی‌خورم و سیر می‌شوم

شـکـرت از این که نـعـمتت ارزانی من است

یـک جلـوه‌ات بر این دل تــــاریک و سنگی‌ام

پـایـان خـواب‌هـای زمـسـتـانـی من اســـت

امــشــب کـه داد مـی‌زنـم الـعـفـو ای خدا!

لـحـظـه بـه لـحـظـه رحمت بارانی من است

گــــــرم گــنــاه بــــــوده‌ام و دیـــــر آمــــدم

عـــصــیـــان دلــیـل غیبت طولانی من است

تـا کـه نـبــخــشی‌ام من از این جا نمی‌روم

ایـــن گــریــه برگ سبز پشیمانی من است

دارد بــســاط سفـــره‌ی تـــو جمع می‌شـود

غــم مــی‌خــورم که آخر مهمـانی من اسـت

محمد حسن بیات لو