وقتی که خدا خویش گرفتار حسن شد - ولادت امام حسن (ع)
وقتی که خدا خویش گرفتار حسن شد خلقت همه یکباره خریدار حسن شد جایی که شود خالق ما عاشق مخلوق این جاست که دل عاشق و بیمار حسن شد دانید که مجنونیِ مجنون ز کجا بود آن روز که او لایق دیدار حسن شد پرسند کجا یوسف کنعان شده عاشق آن روز که خود راهی بازار حسن شد موسای نبی هر چه به کف داشت ز اعجاز از ناحیۀ نام گهر بار حسن شد عیسی اگرش بود دم گرم مسیحا خود زنده ز یک غمزۀ دل بار حسن شد آتش به خلیل است اگر بَرد و سلامت یکدم متوسل سوی انوار حسن شد از بسکه هلال رمضان زلف شکن بود کامل شد و آئینۀ رخسار حسن شد عباس اگر هست علمدار برادر دیده است که ارباب، علمدار حسن شد انگار دوباره مُتجلّا شده حیدر زهراست که مادر شد و بابا شده حیدر انبوهِ ملک آمده از عرش تماشا گویند که این یوسف زهراست خدایا! این قامت رعنا، به خدا بُرده به مادر این هیبت زیبا به خدا بُرده به بابا خاضع تر از این طفل که دیده است به گهوار از لحظۀ اول بکند سجده به یکتا گیسوی مُجعّد به رویش ریخته تا گوش چشم سِیهَش بُرده دل از حضرت طاها این گونۀ هموار و این چشم گشاده دیوانه کند هرکه شود شاهد آقا لعل لب او بوسه گهِ ناب پیمبر این خال سیاه است همان لؤلؤ لالا خوشروتر از این ماه ندید است سماوات او اَحسن خلق است و تبارک و تعالی آیات و روایات مؤید به ولایش دوم ولیِ خلق امامِ همه دنیا او اصل صلات است و صلات است به او فرع هرجا که اصول است فروع است مقفّا با هرکه دلش غرق تمناست بگویید واللهِ حسن یوسف زهراست بگویید بی مهر حسن هیچ دو دنیا نمی ارزد بی روی حسن وعدۀ عقبا نمی ارزد بی محضر او دل نَبَرد رشک به جنّات بی حب حسن جنت اعلا نمی ارزد افطار محبّین همه از لعل لب اوست ورنه رطب و آب گوارا نمی ارزد بی حب حسن صوم و صلات است معطّل یک عمر عبادت به مصلا نمی ارزد دردی که شفا یافتۀ دست حسن نیست یک ذره دم گرم مسیحا نمی ارزد هرکس حسنی بود حسینی شود آخر بی طاعت او آیت عظما نمی ارزد صلح حسنی جنگ حسینی است به والله بی فهم و بصیرت سپه ما نمی ارزد "تا یار که را خواهد و میلش به که باشد" ورنه همۀ عمر، تقلّا نمی ارزد بایست ادا کرد همه حق امامان بی نام حسن خطبۀ غرّا نمی ارزد گیریم که نار آمد و با نور در افتاد ((با هادی دین هرکه درافتاد ور افتاد)) تا مدح و ثنا، فاصله بگذار بماند در وصف حسن گفتنِ اسرار بماند ما این همه گفتیم ولی یار غریب است آن غربت و تنهاییِ بسیار بماند سرلشگرِ بی لشگرِ اسلام حسن بود در معرکه شد بی کس و بی یار بماند یک عمر کشید از غم آن کوچه ز دل، آه خونِ جگر و زهر شرربار بماند با چاه، علی درد دلِ خویش بیان داشت امّا حسنش با دلِ خونبار بماند گفتیم که کوفی نشویم، آه از این درد افسوس، حسن مانده و مختار، بماند یک کار برای دلِ دلدار نکردیم با روی سیه وعدۀ دیدار بماند طاقت که نداریم اقلّاً به خود آئیم رَهدار که داریم اقلّاً به خود آئیم
