ای به دردِ لاعلاج ، اِسمِ تو دوا حُسین - امام حسین (ع)
ای به دردِ لاعلاج ، اِسمِ تو دوا حُسین
ای برای هر مَریض ، ذکِـر تو شِفا حُسین
این سُخن حقیقت است اشک بر تو ثروت است
حاصلِ اطاعت است ، این همه غِنا حُـسین
تیغ می زنم به خصم ، با سِلاح گریه ام
چونکه یاری از تو هست ، نُصرتِ خُدا حُسین
اَسرَع است و اُوسَع است کشتی نجات تو
ای خُدا نماترین ، ناخُدای ما حُسین
گرچه همره رَجا ، خوْف هَم گذاشتند
خُوْف هم کنار تو می شود رَجا حُسین
تا تو قبله ی مَنی ، بر خلاف اهل حَج
کعبه را به حال خود ، می کنم رها حُسین
مَشعر و مِنای من ، مروه و صفای من
عرش کبریایِ من ، هست کربلا حُسین
چون که داغدار توست ، مسجد الحرام هم
طوفِ کعبه خوشتر است با نوای "یا حُسین"
مادرت ز اوج عرش ، می زند مرا صدا
هر زمان که با دلم ، می زنم صدا(حُسین)
هر طرف که می روم می رسم به صحن تو
بسکه در سر من است ، شوقِ کربلا حُسین
مثل طفلِ کرده غَٓش ، پای روضه ی عطش
مُطمئنّم آخرش ، می کُـشی مرا حُسین
آه چون ز دست تو رفت عصای پیری ات
خورد بر تنت چقدر طعنه ی عصا حُسین؟
محضِ خاطــرِ دلِ خونِ خواهرت بگو...
پیکرت نمانده است زیرِ دست و پا حُسین!
در میان هجمه ی این همه شکارچی
تیرها شکسته اند ، مثلِ نیزه ها حُسین...
محمّدقاسمی
- ۹۵/۰۶/۰۹