گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

به روح مرده ی بی جان من تو جان دادی
مرا که در به درم خانه و مکان دادی

به استغاثه صدایت زدم، طلب کردم
هر آنچه خواسته بودم تو بیش از آن دادی

هزار مرتبه توبه شکستمُ اما
دوباره از سر احسان به من زمان دادی

مرا به جز تو کسی در جهان نمیخواهد
فقط تویی که به این خسته آشیان دادی

غریب بودمُ در راه بی هدف، تا که
مسیر کرببلا را به من نشان دادی

حسینِ فاطمه ای صاحب همه دنیا
به من مقام غلامی آستان دادی

شریف می شود هر کس گدایتان باشد
ز بسکه بر همه احسانِ بیکران دادی

هزار مُلک و مَلک آفریده شد وقتی
میان عرش خداوند عبا تکان دادی

شنیده ام که غروب غریب عاشورا
هزار داغ و بلا دیدی و جوان دادی

نوشته اند که با دست خویش آقا جان
ز آب پاک و مطهر به دشمنان دادی

به جسم رفته ز هوشت چرا لگد میزد؟
مگر به شمر، غنائم کم از سنان دادی؟

به زیر سم ستوران شکسته شد سینه
شبیه مادرتان زخم استخوان دادی

ز بسکه عاشق اخلاق مرتضی بودی
نگین پادشهی را به ساربان دادی

به پیش دخترکان تو نان خشک انداخت
همان که نیمه ی شب مخفیانه نان دادی

محمد قاجار