آن مشک به دوش از خودش تا که گذشت - روضه
حسن اسحاقی (کرج):
آن مشک به دوش از خودش تا که گذشت
با تشنگی از کنار دریا که گذشت
افتاد به روی خاک و با بغضی گفت
ای ابر تو کاری بکن از ما که گذشت
***
مضامین وحی است پا تا سرش
به هم می زند آسمان را سرش
قیامت به پا می کند با سرش
چو بینند در حشر فردا سرش
بلند است مابین سرها سرش
شب قدر آن سال موعود شد
کتاب جهان آنچه فرمود شد
به هر صفحه ای هر چه افزود، شد
نصیب زمین رونق و سود شد
نصیب خودش هیچ...حتی سرش
برای خودش صفحه ای جا گذاشت
خودش را میان خطرها گذاشت
غریب و گرفتار و تنها گذاشت
تنی را رها بین صحرا گذاشت
و یک نقطه چین از تنش تا سرش
برای خودش غم پس از غم نوشت
به اندازه ی داغ عالم نوشت
به عمق هزاران محرم نوشت
چو حس کرد پیش خدا کم نوشت
دلش خواست جبران کند با سرش
به جز عشق چیزی روایت نکرد
نوشت و نوشت و شکایت نکرد
قلم سوخت اما رعایت نکرد
به جان دادن خود قناعت نکرد
پس از پیکرش شد مهیا سرش
ورق زد کمی پیش از آن را نوشت
اسامی آن کاروان را نوشت
چنین می شوند و چنان را نوشت
به سرهایشان امتحان را نوشت
که عاشق به پیکر مبادا سرش
نوشت و همینکه به اکبر رسید
قلم را از این سو به آنسو کشید
به ناخن تن کاغذش را برید
چنان شد که رنگ از جمالش پرید
چه آمد از آن داغ لیلا سرش؟!
شب قدر بود و نوشت از قمر
گرفت از غمش دست را بر کمر
که بی دست ماند و بدون سپر
که افتاد بر خاک صحرا به سر
نوشت و ترک خورد سقا سرش
نوشت آنچه را سهم اصغر شدو
گلویی که یکباره پرپر شدو
به خونش تن آسمان تر شدو
تن کوچکی را که بی سر شدو
سری را که افتاد دعوا سرش
ورق زد کمی بعد از آن را نوشت
مکان را نوشتا نوشت و زمان را نوشت
زمین خوردن آسمان را نوشت
سپس طاقت استخوان را نوشت
سپس سرخ شد دشت سرتاسرش
نوشت از طلبکار انگشترش
نوشت از دوتا گوش یک دخترش
و دور گلو ماندن معجرش
ترک روی پیشانی خواهرش
