گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

محمد فردوسی

تا میان روضه ات ما را مکان دادی حسین
دست ما گریه کنان برگ امان دادی حسین

تو نوشتی خواهرت هم پای آن را مُهر کرد
اشک دادی و به ما سود کلان دادی حسین

روضه خانه : طور سینا ، ما : کلیم گریه کن
در مناجات خودت ما را زبان دادی حسین

این دهه با سیل اشک ما مشخّص می شود
برکتی را که به شیر مادران دادی حسین

من : حبیب بن مظاهر ، تو : مسیح اهل بیت
لطف کردی و به این دل مرده جان دادی حسین

تا بریزد از سر و رویم غبار معصیت
مثل یک پرچم وجودم را تکان دادی حسین

رقّت قلبم زیاد و جسم و روحم شُسته شد
تا ز چای روضه ات یک استکان دادی حسین

من نمک گیر تو و اجداد و اولاد توام
چون به دست خالی من آب و نان دادی حسین
دست بالا بردی و از پشت در خیرت رسید
هر چه را که خواستم ، تو بیش از آن دادی حسین

دوست و دشمن ندارد ، بخشش تو حیدری ست
خاتمت را هم به دست ساربان دادی حسین